26 Jaar in Cedars Hospital: Mijn Tijd bij ‘Guiding Light’
Soapseries waren ooit een vast onderdeel van het entertainmentlandschap, met vaste banen voor acteurs en eindeloze drama voor kijkers. In de jaren ’80 beleefden deze series een enorme populariteit, een tijdperk van grote kapsels en nog grotere plotwendingen. Het was in deze tijd dat ik aan een 26-jarige reis begon als ziekenverzorger in “Guiding Light”, een rol die een uniek perspectief bood op de innerlijke werking van daytime televisie.
Mijn personage was een toegewijde medewerker van Cedars Hospital, een fictief medisch instituut waar de wetten van de realiteit vaak werden opgeschort. Verwisselingen van vaderschapstesten waren aan de orde van de dag, verzekeringsvragen bestonden niet en elke patiënt genoot de luxe van een privékamer. Deze fantastische setting vormde de achtergrond voor talloze dramatische verhaallijnen, en mijn rol, hoewel klein, was een integraal onderdeel van de serie. Mijn belangrijkste taken bestonden uit het begeleiden van Dr. Bauer tijdens zijn visites en het echoën van elk woord van zuster Lillian. Mijn dialogen bestonden vaak uit enkele woorden, met name “Stat!”, wat ik met toenemend enthousiasme riep tijdens operatiescènes, om ervoor te zorgen dat mijn aanwezigheid werd opgemerkt.
De grootste uitdaging waarmee ik te maken kreeg tijdens mijn tijd bij “Guiding Light” waren de dubbele deuren naar de spoedeisende hulp. Deze deuren hadden een verbijsterend mechanisme: om binnen te komen, moest je de metalen stangen naar achteren trekken; om eruit te komen, moest je de stangen subtiel trekken en ze vervolgens naar voren duwen. Dit contra-intuïtieve ontwerp zorgde er vaak voor dat acteurs midden in een scène vast kwamen te zitten, waardoor de stroom van dramatische momenten met radeloze personages of haastige brancards werd verstoord. Als de vaste ziekenverzorger van de show, was ik vaak belast met het oplossen van deze deur-gerelateerde dilemma’s.
