De Fascinatie voor Seriemoordenaars op TV: Waarom Zijn We Zo Geobsedeerd?
Onze fascinatie voor seriemoordenaars heeft talloze documentaires, films en met name televisieseries aangewakkerd. Van de huiveringwekkende nauwkeurigheid van “Dahmer – Monster: The Jeffrey Dahmer Story” tot fictieve verhalen zoals “You”, de vraag blijft: waarom zijn tv-series over seriemoordenaars zo boeiend? Netflix’s Dahmer werd bijvoorbeeld de 4e meest bekeken serie, met wereldwijd 856,2 miljoen kijkuren. Deze wijdverspreide interesse wijst op een diepere maatschappelijke intrige.
Als kijkers hunkeren we naar de spanning van het onvoorspelbare. De suspense van niet weten wat er vervolgens zal gebeuren, houdt ons aan het scherm gekluisterd, zelfs wanneer het onderwerp verontrustend is. Seriemoordenaars belichamen van nature deze onvoorspelbaarheid. Hun daden tarten logica en verwachtingen, waardoor ze boeiende onderwerpen zijn voor dramatische verhalen. Deze inherente spanning, in combinatie met het vaak snelle tempo van deze series, creëert een schokkende maar opwindende kijkervaring.
Uit een onderzoek van Morning Consult bleek dat 62% van de Amerikaanse volwassenen geniet van series over seriemoordenaars, waarvan 25% zichzelf als fervente fans beschouwt. De belangrijkste reden die werd genoemd? Een verlangen om de psychologie van de moordenaar te begrijpen – om in het “waarom” achter hun gruwelijke daden te duiken. Dit sluit aan bij ons evolutionaire instinct voor zelfbehoud. Door de motivaties van roofdieren te begrijpen, voelen we ons beter in staat om onszelf en onze dierbaren te beschermen. 72% van de respondenten was het ermee eens dat content over seriemoordenaars hen meer geïnformeerd laat voelen over de wereld, wat de vermeende educatieve waarde van deze series benadrukt. Ondertussen schreef 84% hun interesse toe aan de spanning en de adrenalinekick die het biedt, op zoek naar escapisme door middel van gefictionaliseerde angst. Uiteindelijk resoneren verhalen over seriemoordenaars omdat ze inspelen op oerangsten en overlevingsinstincten, terwijl ze een gevoel van herkenbaarheid bieden door middel van identificeerbare slachtoffers en strategieën om het kwaad te overwinnen.
De casting van aantrekkelijke acteurs zoals Zac Efron als Ted Bundy, Penn Badgley als Joe Goldberg in “You” en Evan Peters als Jeffrey Dahmer draagt verder bij aan de populariteit van deze series. Deze acteurs hebben een aanzienlijke fanbase die zal afstemmen ongeacht het onderwerp. Dit roept echter de vraag op naar romantisering. De zaak Bundy bijvoorbeeld benadrukt de verontrustende juxtapositie van aantrekkelijkheid en gruwelijke daden. De rechtszaal tijdens zijn proces was gevuld met jonge vrouwen die graag een glimp van hem wilden opvangen. Het casten van hartenbrekers zoals Efron in deze rollen trekt onvermijdelijk kijkers aan die worden aangetrokken door de aantrekkingskracht van de acteur, waardoor de grenzen tussen fascinatie en romantisering mogelijk vervagen. Het contrast tussen het uiterlijk van de moordenaar en hun innerlijke verdorvenheid wordt een centraal punt, versterkt door castingkeuzes die de fysieke aantrekkelijkheid benadrukken.
Onze obsessie met tv-series over seriemoordenaars is een complex fenomeen. Het komt voort uit een combinatie van evolutionaire instincten, het verlangen naar spannende entertainment en de vaak onbedoelde romantisering van deze figuren door middel van casting en verhalende keuzes. Of we nu de donkerste hoeken van de menselijke psyche willen begrijpen of gewoon hunkeren naar een spannende ontsnapping, series over seriemoordenaars blijven een sterke greep houden op onze collectieve fascinatie.
