De cast van You Can’t Do That On Television: een terugblik

You Can’t Do That On Television, een Canadese sketchcomedyshow die van 1981 tot 1990 op Nickelodeon werd uitgezonden, had een wisselende cast van jonge acteurs. Met meer dan vijftig castleden gedurende de negen seizoenen zorgde de consistente komische formule, in plaats van specifieke persoonlijkheden, voor het succes van de show. De humor draaide om terugkerende sketches, thematische afleveringen en memorabele personages.

Christine “Moose” McGlade, een prominent castlid van 1981 tot 1986, was de gastvrouw en het gezicht van de show. Hoewel ze geen overgewicht had, kwam haar bijnaam “Moose” voort uit het feit dat ze ouder en groter was dan andere castleden. Ze introduceerde wekelijkse thema’s en gaf monologen, wat aanzienlijk bijdroeg aan de populariteit van de show.

Lisa Ruddy, een ander gedenkwaardig castlid van 1981 tot 1985, speelde een dommig en irritant personage, vaak in contrast met McGlade’s meer nuchtere persona. Ruddy’s vertolking, hoewel soms irritant, maakte haar een van de meest onvergetelijke persoonlijkheden van de show.

Alasdair Gillis, een castlid van 1982 tot 1986, viel op met zijn ongebruikelijke naam en sterke acteervaardigheden. Zijn lange aanwezigheid in de show versterkte zijn status als een belangrijke speler in de cast van You Can’t Do That On Television.

Doug “Dougie” Ptolemy, onderdeel van de cast van 1982 tot 1987, was opvallend ouder geworden op het scherm tijdens zijn vijf jaar durende dienstverband. Zijn achtergrond in vechtsporten en drugsgebruik uit het verleden voegden een interessante dimensie toe aan zijn persona.

Vanessa Lindores, ook in de show van 1982 tot 1987, was een frequent doelwit van Ptolemy’s grappen in latere afleveringen. Hoewel haar acteercarrière schijnbaar eindigde met de show, nam ze deel aan een reünie-aflevering voor een fanconventie in 2004.

Adam Reid, een castlid van 1984 tot 1987, stapte over naar het schrijven voor de show na zijn rol op het scherm. Hij is blijven werken in de entertainmentindustrie, met credits in verschillende films en televisieseries.

Stephanie Chow, onderdeel van de cast van 1984 tot 1987, was een van de weinige minderheidscastleden in de overwegend blanke Canadese show. Haar kleine gestalte speelde mogelijk in op bestaande stereotypen over Aziaten.

Abby Hagyard, een constante aanwezigheid van 1982 tot 1990, speelde verschillende volwassen vrouwelijke personages, met name Valerie Prevert en de bibliothecaris. Haar consistente aanwezigheid bood stabiliteit te midden van de vaak wisselende jonge cast.

Hoewel het overgieten met water van iedereen die “water” zei een klassieke grap was, was het handelsmerk van de show groene slijm. De uitdrukking “Ik weet het niet” leidde tot een slijmovergoten douche, en werd een belangrijk onderdeel van de erfenis van de show en Nickelodeon.

Les Lye, de echte ster van de show, speelde elk volwassen mannelijk personage gedurende de hele looptijd. Zijn veelzijdigheid stelde hem in staat om talloze verschillende persoonlijkheden neer te zetten, van de producent Ross Ewich tot Barth en Blip. Hij was de enige acteur die aanwezig was in alle seizoenen van de show.

Andere opmerkelijke castleden waren een jonge Alanis Morissette in 1986, vóór haar doorbraak in de muziek. Matthew Godfrey, onderdeel van de cast van 1986 tot 1987, leek op een andere kindacteur uit die tijd.

Het kernconcept van de show draaide om een televisieshow binnen een televisieshow, gericht op de interacties tussen Ross Ewich en de kindacteurs. Terugkerende sketches, zoals die met de familie Prevert, Blip’s Arcade, Snake Eyes de buschauffeur en Mr. Shidler de leraar, droegen aanzienlijk bij aan de blijvende aantrekkingskracht van de show.

De show bevatte ook meer buitenissige personages zoals El Capitan, een Fidel Castro-achtige figuur die kinderen wilde executeren, en terugkerende sketches die zich afspeelden in een kerker en een detentieruimte. Barth’s Burgery, bekend om zijn onhygiënische voedselbereiding, was een andere populaire terugkerende sketch.

You Can’t Do That On Television haalde inspiratie uit shows zoals Monty Python’s Flying Circus en Rowan & Martin’s Laugh-In, wat blijkt uit de absurdistische humor, terugkerende personages en het gebruik van een kleedkamer die lijkt op de grappenmuur van Laugh-In. De unieke mix van cynisme, oneerbiedigheid en grove humor van de show sloeg aan bij een jong publiek, waardoor het zich onderscheidde van andere kinderprogramma’s uit die tijd.