Knuckles TV-serie: Een teleurstellende spin-off
De Knuckles televisieserie, een spin-off van de succesvolle Sonic the Hedgehog-filmfranchise, ging onlangs in première op Paramount+. Terwijl de films erin slaagden veelvoorkomende valkuilen van live-action adaptaties te vermijden, valt de Knuckles-serie er helaas ten prooi aan. De serie draait om Wade Whipple, de komische agent uit de films, in plaats van Knuckles zelf. Het uitgangspunt is dat Knuckles Wade traint om een krijger te worden, maar hun chemie op het scherm ontbreekt en het script slaagt er niet in om hun contrasterende persoonlijkheden te benutten. Wade’s personage is noch bijzonder grappig, noch interessant, en zijn karakterontwikkeling voelt oppervlakkig en voorspelbaar aan.
De serie worstelt met de uitvoering van het centrale uitgangspunt. Ondanks constant gepraat over “training” geeft Knuckles Wade nooit echt zinvolle instructies of begeleiding. Er is geen vaardigheidsontwikkeling, fysieke conditionering of zelfs een oprecht verlangen van Wade om een krijger te worden. Zijn ware doel is om een bowlingtoernooi te winnen met zijn team, “The Warriors”. De serie voelt meer aan als een roadtrip naar Reno voor het toernooi dan als een trainingstraject voor een krijger.
De serie van zes afleveringen heeft zijn goede kanten, maar lijdt aan aanzienlijke tekortkomingen. De eerste aflevering, geregisseerd door Jeffrey Fowler en met gastoptredens van Sonic, Tails en Maddie Wachowski, komt het dichtst in de buurt van het vastleggen van het hart en de humor van de films. Het richt zich op Knuckles die zich aanpast aan het leven in de buitenwijken en biedt leuke interacties tussen de Wachowski-familie.
De komst van Wade haalt de aflevering echter naar beneden met ongemakkelijke en ongrappige humor. De plot wordt in gang gezet door een gekunsteld treffen met Chief Pachacamac (ingesproken door Christopher Lloyd), die Knuckles opdraagt om Wade te trainen. Hun relatie mist ontwikkeling en de roadtrip voelt geforceerd aan.
De schurken, Agent Willoughby (Ellie Taylor), Agent Mason (Scott Mescudi) en The Buyer (Rory McCann), zijn teleurstellend en vergeetbaar. De prestaties van Mescudi en McCann voelen afgeraffeld aan, terwijl Taylors pogingen om een behoorlijke B-schurk te zijn tekortschieten.
Aflevering 3 introduceert Wade’s familie, inclusief zijn irritante zus Wanda, een slecht bedacht personage wiens vermeende rivaliteit met Wade geforceerd en onaangenaam aanvoelt. De aflevering probeert Joodse tradities te vermengen met het Sonic-universum, maar de dissonantie in toon en de onvolwassen humor ondermijnen elke emotionele resonantie.
Aflevering 4 is, ondanks de beperkte aanwezigheid van Knuckles, verrassend genoeg leuk. Het bevat een rockopera die Knuckles’ krijgerstraining samenvat en elementen uit de Sonic-games laat zien. Wade krijgt kort een krachtige zet, maar gebruikt deze nooit meer.
De laatste twee afleveringen zijn grotendeels saai en culmineren in een teleurstellende confrontatie met The Buyer en zijn mech. De serie eindigt abrupt, zonder betekenisvolle resolutie of hints naar toekomstige afleveringen.
