“Roar”: Episodische Structuur en Tempoproblemen Ondermijnen Potentieel
De meeste kritieken op “Roar” richten zich op het vrouwelijke perspectief, maar missen de kern van het probleem: de episodische structuur en het tempo. Elk concept is intrigerend, maar de uitwerking schiet tekort om een volledige aflevering te dragen. Lange, doelloze scènes met verwarde personages ondermijnen het verhaal. Het samenvoegen van deze allegorieën tot één of twee films had een bizarre, Lynchiaanse, maar mogelijk betekenisvollere ervaring kunnen opleveren door de geconcentreerde metaforische dichtheid. Een meer gefocuste aanpak zou de metaforen beter tot hun recht laten komen.
De niet-allegorische aflevering met Alison Brie laat zien wat “Roar” kan zonder de zware symboliek. Deze aflevering, zonder metaforen, bood een boeiend en zelfstandig verhaal. Het was de enige aflevering van de eerste vijf die niet te langdradig aanvoelde en als korte film had kunnen werken. Dit bewijst dat “Roar” sterke verhalen kan vertellen zonder overladen te worden met allegorieën.
Het anthologieformat is een grote hindernis. De constante introductie en het afscheid van personages verhindert emotionele betrokkenheid. Door de vluchtigheid van elk verhaal kunnen kijkers geen band opbouwen met de personages, waardoor de impact van hun reis vermindert. Speelfilms bieden de ruimte voor karakterontwikkeling en narratieve bogen, waardoor ze beter geschikt zijn voor de complexe thema’s van “Roar”.
Bovendien lijden de afleveringen vaak aan tempoproblemen. Met uitzondering van de Brie-aflevering, die langer had mogen duren, voelden de overige vier onnodig lang aan. Veel afleveringen hadden ingekort kunnen worden tot 20 minuten voor een betere kijkervaring. Strakker montage had de impact van de verhalen vergroot en de kijker beter geboeid.
