De Doorzichtige Televisieshow: Een Diepgaande Kijk op Personages en Authenticiteit
Ik bleef kijken, hopend een connectie te voelen met de personages in deze serie over een ogenschijnlijk oppervlakkige, verwende en irritante groep mensen. Ik hoopte op gelach, misschien zelfs empathie. In plaats daarvan merkte ik dat ik na aflevering zeven elk personage met zo’n intensiteit verafschuwde dat ik wenste dat een catastrofale gebeurtenis ze allemaal zou uitwissen. Toen, een openbaring: ik hoefde niet te kijken. Ik kon gewoon stoppen. Het kernconcept was veelbelovend, maar de uitvoering faalde door het gebrek aan een enkel herkenbaar of zelfs maar enigszins sympathiek personage.
Tambor en Hoffman leveren uitzonderlijke prestaties, ze belichamen hun rollen zo volledig dat het moeilijk is om ze als iemand anders voor te stellen. Als acteurs verdienen ze respect, met name Hoffman, wiens werk op een nieuwe manier resoneert. De personages zelf blijven echter onsympathiek en afstandelijk. Hoewel ik met Maura wil meeleven, voorkomen haar oneerlijkheid, oppervlakkigheid en egoïsme elke oprechte connectie.
De overige acteurs, met één uitzondering, zijn competent maar slagen er niet in om hun vermoeiende, narcistische personages enige diepgang te geven, in tegenstelling tot Tambor en Hoffman. Judith Light, briljant in “Save Me”, is die uitzondering. Hier mist haar vertolking van een Joodse matrone uit Zuid-Californië subtiliteit en intelligentie, en neemt ze haar toevlucht tot een schril en schel stereotype dat elk spoor van menselijkheid verduistert.
Het script is vaak slim en de productiekwaliteit is hoog. Deze serie had echt uitzonderlijk kunnen zijn als er maar één personage herkenbaar of boeiend was geweest. De fundamentele fout ligt in het onvermogen om verbinding te maken met de diep onsympathieke personages, waardoor de hele ervaring frustrerend en uiteindelijk onbevredigend is.
