De meeslepende wereld van Deadwood
Maar tussen de vloekwoorden door schitterden plotseling bijna Shakespeareaanse volzinnen. Al Swearengen (Ian McShane), de pooier en saloonhouder van de stad, troostte een gekrenkte handlanger: “Wat er ook voor ons ligt, welke gruwelijke afschuwelijkheden en onenigheid dan ook, jij en ik gaan er samen doorheen, zoals altijd.”
Fans van de televisieserie Deadwood – en dat waren er vanaf het begin veel – werden verliefd op Swearengen, de moorddadige, sluwe en wereldwijze gangsterbaas uit het Wilde Westen. De show had een vermeende held, Seth Bullock (Timothy Olyphant), een voormalige marshal die winkelier werd, maar Swearengen was de echte ster, een complexe, verleidelijke antiheld te midden van de zogenaamde moeilijke mannen van de tweede Gouden Eeuw van de televisie.
Deadwood was wetteloos gebied, wat interessant was omdat seriemaker David Milch zijn vaardigheden had aangescherpt met “Hill Street Blues” en “NYPD Blue”, hedendaagse politieseries die uiteindelijk bijna de western op televisie de das omdeden. Het leek passend dat hij herstelbetalingen zou doen door te improviseren op wetteloosheid en wanorde in de grensstreek. In een interview in 2004 verklaarde Milch dat hij de “oeroer” van wetshandhaving wilde verkennen. In de televisieserie Deadwood was het dichtstbijzijnde equivalent van rechtvaardigheid wraak met collegiale toetsing.
Ik was nog meer gecharmeerd van Calamity Jane (Robin Weigert), de grove en dronken sidekick van Wild Bill Hickok (Keith Carradine) – beide historische figuren die door Milch opnieuw werden bedacht voor de Deadwood-serie. Jane kleedde zich, dronk, vloekte en vocht als een man, maar als ze naar Wild Bill keek, verzachtte haar gezicht met een oude vrijsterachtig verlangen dat hartverscheurend was. Dan zei iemand anders iets en ze viel terug in haar gebruikelijke snauwende, pestende zelf.
