De satirische soap Santa Barbara
“Santa Barbara” was niet zomaar een soap. Het was een dagelijkse dosis geestige, zelfbewuste humor die zelfs niet-soapfans onweerstaanbaar vonden. De unieke komische gevoeligheid van de serie onderscheidde het van andere dramaseries en maakte vaak grapjes over de eigen genreconventies. Een gedenkwaardig moment toonde een advocaat in coma, die droomde van een volledig witte, hemelse versie van zijn kantoor. In deze etherische setting werd zijn secretaresse gespeeld door een travestiet personage uit de serie, die zijn nagels vijlde terwijl hij naar de openingstitels van… “Santa Barbara” keek! Deze metafictionele laag, een knipoog naar het postmodernisme, voegde een slimme twist toe aan het typische soapverhaal.
De serie wist ook op slimme wijze veelvoorkomende soap clichés te ondermijnen. In een memorabele verhaallijn plegen de plaatselijke officier van justitie en haar man een moord, een omkering van rollen die de vermeende handhavers van wet en orde in de schurkenrollen plaatste. Terwijl ze het lichaam in een vriezer verstopten, toonden de aftiteling een huiveringwekkende close-up van het gezicht van het slachtoffer, waarbij make-up kunstzinnig was vermengd met ijskristallen om een echt “dood” effect te creëren. In plaats van de gebruikelijke themalied eindigde de aflevering met de eigen opname van de overleden loungezanger van “Am I Blue?”, een duister humoristische touch.
Deze mix van humor en een heerlijk chaotisch script maakte “Santa Barbara” uniek. Personages konden zich het ene moment gevangen vinden in een kerker en het volgende moment een glamoureus feest bijwonen. Deze onvoorspelbare aard, gecombineerd met de zelfspot, versterkte de status van “Santa Barbara” als een unieke en onvergetelijke televisie-ervaring.
