Drifters: Britse Comedy op E4 – Grappig of Teleurstellend?
Drifters, een comedy serie op E4, draait om drie jonge vrouwen die na hun studie het leven proberen te navigeren, met rampzalige pogingen tot liefde en carrière. De show leunt zwaar op grove humor, vaak vergeleken met shows als The Inbetweeners en Sex and the City. Critici wijzen echter vaak op het gebrek aan originaliteit en de afhankelijkheid van afgezaagde clichés. De humor valt vaak plat en bereikt niet de komische hoogten van zijn inspiratiebronnen.
De personages in Drifters zijn Meg, Bunny en Laura, die elk verschillende archetypen van jongvolwassenheid vertegenwoordigen. Meg, beschouwd als de meest herkenbare van de drie, worstelt nog steeds met twijfelachtige beslissingen en bevindt zich vaak in ongemakkelijke situaties. Bunny’s posh gedrag en Laura’s vulgariteit dragen bij aan de komische elementen van de show, maar hun eendimensionale persoonlijkheden voorkomen dat ze echt boeiende personages worden.
De hoofdpersonages van Drifters
Een van de belangrijkste kritiekpunten op Drifters is de onrealistische en geconstrueerde verhaallijnen. Situaties worden vaak geforceerd, vertrouwend op ongeloofwaardige toevalligheden en onlogische scenario’s voor komisch effect. In de eerste aflevering trekt Meg, gekleed in een belachelijk kostuum, bijvoorbeeld de aandacht van een onmogelijk knappe man. Dit gebrek aan realisme doet afbreuk aan het potentieel van de show en maakt het moeilijk voor kijkers om zich te verbinden met de personages en hun ervaringen. De humor voelt vaak geforceerd aan en mist de slimheid en humor die nodig zijn om de absurditeit te laten werken. In plaats van scherpe observaties over de worstelingen van jongvolwassenheid, grijpt de show vaak terug op goedkope grappen en voorspelbare clou’s.
De pogingen van de show tot edgy humor, vaak draaiend om expliciete seksuele verwijzingen, zijn niet echt revolutionair of inzichtelijk. Het constante spervuur van grove grappen, in plaats van grenzen te verleggen, komt over als jeugdig en ongeïnspireerd. Deze afhankelijkheid van shockwaarde, zonder de inhoud om het te ondersteunen, laat het publiek onbevredigd achter. Het schrijven voelt vaak lui aan, zonder de nuance en diepgang die nodig zijn om echt memorabele komische momenten te creëren. De show leent vaak zwaar van andere succesvolle komedies en slaagt er niet in om een eigen unieke identiteit te vestigen.
Vergelijkingen met shows als Plebs, die met succes vulgaire personages met onderliggende kwetsbaarheid portretteren, benadrukken de tekortkomingen van Drifters in karakterontwikkeling. De personages missen de complexiteit en diepgang die ervoor zorgen dat het publiek investeert in hun reis. In plaats daarvan blijven ze karikaturen, uitsluitend gedefinieerd door hun meest voor de hand liggende eigenschappen. Dit gebrek aan diepgang verhindert de show om de complexiteit van vrouwelijke vriendschappen en de uitdagingen van het navigeren door de volwassenheid op een betekenisvolle manier te verkennen.
