Re: Zero Seizoen 1 Review: Een Anime vol Contrasten
De animatie van Re: Zero is visueel indrukwekkend. Het kleurenpalet en de karakterontwerpen, met name die van Roswaal en de Oni-zussen, zijn opvallend en memorabel. De fantasiewereld is prachtig vormgegeven en het incidentele gebruik van CGI is goed geïntegreerd. Actiescènes zijn vloeiend geanimeerd en de expressieve gezichten van de personages, hoewel soms overdreven, dragen bij aan de charme van de serie. Hoewel de animatiekwaliteit varieert, is de algehele look gepolijst en modern, vooral voor een anime uit 2016.
De plot van Re: Zero, hoewel niet foutloos, is boeiend. Hoewel er enkele informatielacunes zijn, zoals Satella’s redenen om Subaru op te roepen, zijn er geen grote plotgaten. Het verhaal is verdeeld in arcs, soms met abrupte overgangen. De vroege arc, waarin Subaru Emilia redt van Elsa, wordt gevolgd door de Roswaal Mansion arc, waarbij elke volgende arc een nieuwe overlevings- of reddingsuitdaging presenteert. Hoewel sommige arcs te lang of onsamenhangend kunnen aanvoelen, blijft de algemene premisse de kijker boeien.
Re: Zero creëert een aparte sfeer door het gebruik van geweld. Hoewel het vaak effectief is in het creëren van spanning, kan het niveau van geweld, met name in de Petelgeuse arc, voor sommige kijkers overdreven zijn. De serie balanceert thriller-elementen met extremere afbeeldingen, maar dit aspect kan onaangenaam zijn.
De thematische elementen van de serie zijn enigszins onevenwichtig. Hoewel klassieke shounen-thema’s zoals moed en hoop aanwezig zijn, missen ze diepgang. Meer genuanceerde thema’s zoals jaloezie en verlossing worden aangeraakt, maar niet volledig verkend. Re: Zero’s sterke world-building compenseert gedeeltelijk de thematische zwakheden.
De soundtrack van Re: Zero is uitzonderlijk, met memorabele openings- en eindthema’s van Konomi Suzuki en MYTH & ROID. “Redo” en “Styx Helix” vallen vooral op door hun energieke rocksound en krachtige zang. Kenichiro Suehori’s instrumentale OST is even indrukwekkend, met nummers als “Call of the Witch” en “Requiem of Silence” die perfect aansluiten bij de sfeer van de serie.
De stemacteurs zijn uitstekend, met Yuusuke Kobayashi’s vertolking van Subaru die de emotionele reikwijdte en intensiteit van het personage perfect vastlegt. Andere opmerkelijke prestaties zijn Satomi Arai als Beatrice, Mamiko Noto als Elsa en Inori Minase als Rem. Ervaren stemacteurs zoals Takehito Koyasu en Yukari Tamura versterken de cast verder.
Re: Zero heeft een diverse en memorabele cast van personages, van de excentrieke Roswaal tot de zachtaardige Emilia en de ondeugende Puck. Ram, het sarcastische Oni-dienstmeisje, is een favoriet bij fans. De personages hebben echter ook enkele zwakheden.
Een gebrek aan herkenbare personages, slecht geschreven vrouwelijke personages die vaak aanvoelen als mannelijke fantasieën, en Subaru’s vaak irritante persoonlijkheid doen afbreuk aan de algehele personage-ervaring. Hoewel personages zoals Ram en Krusch goed ontwikkeld zijn, missen anderen, zoals Emilia, diepgang en zelfstandigheid.
Subaru, hoewel opzettelijk irritant geschreven, kan overdreven irritant zijn, vooral in het eerste seizoen. Zijn arrogantie en chauvinistische neigingen kunnen kijkers vervreemden. Hoewel het tweede seizoen zijn personage verbetert, hebben zijn tekortkomingen in het eerste seizoen een aanzienlijke impact op de kijkervaring.
Hoewel Re: Zero een boeiende wereldopbouw biedt en het tragische achtergrondverhaal van Rem en Ram emotionele diepgang biedt, wordt het kijkplezier belemmerd door Subaru’s karakter en gevallen van seksisme.
De weergave van Wilhelm van Astrea’s relatie met zijn vrouw, Theresia, is bijzonder problematisch. De serie romantiseert Wilhelms misogynistische gedrag en presenteert zijn acties als heroïsch in plaats van toxisch.
Een ander voorbeeld van seksisme doet zich voor wanneer Subaru een kleinerende opmerking maakt over de rol van vrouwen. Deze voorbeelden benadrukken een patroon van casual seksisme dat afbreuk doet aan de algehele kwaliteit van de serie.
