Crossing Lines: Feit vs. Fictie bij het Internationaal Strafhof
De NBC-misdaadserie Crossing Lines trok kijkers met het idee van een internationale politie-eenheid die werkt voor het Internationaal Strafhof (ICC). Onder leiding van veteraan acteur William Fichtner, schepte de show op met hoge productiewaarden en een diverse cast die verschillende Europese landen vertegenwoordigde. Het concept van detectives uit verschillende landen die samenwerken om complexe zaken op te lossen, bleek inherent aantrekkelijk.
De weergave van het ICC in de show kreeg echter veel kritiek vanwege onnauwkeurigheden en verkeerde voorstellingen. Het centrale probleem ligt in het mandaat van het fictieve ICC-team om misdaden zoals seriemoorden, drugssmokkel en mensenhandel te onderzoeken – misdrijven die buiten de werkelijke jurisdictie van het ICC vallen. Het ICC richt zich primair op oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid, genocide en de misdaad van agressie.
De pilot-aflevering probeert deze jurisdictie-discrepantie aan te pakken met een zwakke uitleg over “actuele misdrijven” en “illegale wereldwijde handel”. Later betoogt een personage dat een seriemoordzaak “een misdaad van agressie is die aanhoudend, systematisch en grensoverschrijdend is”. Deze interpretatie rekt de wettelijke definitie van agressie die door het ICC wordt erkend drastisch op.
De show introduceert een subplot waarin het ICC zich aanvankelijk verzet tegen de vorming van het team vanwege bezorgdheid over inbreuk op de nationale soevereiniteit. Deze zorg, hoewel geldig in de context van het internationale recht, wordt snel overtroffen door een gekunsteld beroep op emotie en een vaag gedefinieerde order van een ICC-rechter. De hele reeks benadrukt de losse greep van de show op het wettelijke kader en de operationele procedures van het ICC.
De onnauwkeurigheden gaan verder dan het centrale uitgangspunt. Kleine details, zoals een onjuist ICC-logo, een verkeerd geplaatste setting (Holland in plaats van Nederland), en technologisch geavanceerde apparatuur die het budget van het ICC te boven gaat, dragen bij aan een algehele indruk van onzorgvuldigheid bij het weergeven van het Hof. Zelfs het ogenschijnlijk onbeduidende detail van een Engelstalig parkeerbord bij het zogenaamd internationale hof ondermijnt de geloofwaardigheid van de show.
Hoewel dramatische vrijheid wordt verwacht in fictieve verhalen, neemt Crossing Lines vrijheden die mogelijk het imago en het publieke begrip van het ICC schaden. De weergave van de show zou misvattingen over de rol, bevoegdheden en jurisdictie van het Hof kunnen versterken bij kijkers die niet bekend zijn met het internationale strafrecht. Deze verkeerde informatie is vooral zorgwekkend in de Verenigde Staten, waar scepsis ten opzichte van het ICC al wijdverbreid is. Crossing Lines riskeert deze scepsis te verergeren door een vertekend beeld te presenteren van de functie en mogelijkheden van het Hof.
Een meer plausibele setting voor het uitgangspunt van de show zou Interpol zijn geweest, een internationale organisatie die politiële samenwerking over de grenzen heen faciliteert. De bestaande betrokkenheid van Interpol bij de bestrijding van transnationale criminaliteit sluit beter aan bij de onderzoeken die in Crossing Lines worden afgebeeld. Het kiezen van Interpol zou de noodzaak voor ingewikkelde rechtvaardigingen en onnauwkeurigheden rond de jurisdictie van het ICC hebben geëlimineerd.
Ondanks de aanvankelijke interesse slaagde Crossing Lines er uiteindelijk niet in om consequent hoge kijkcijfers te behalen en werd na drie seizoenen geannuleerd. De verkeerde voorstelling van het ICC blijft echter een belangrijk punt van zorg voor degenen die zich zorgen maken over nauwkeurige weergaven van internationale instellingen in de populaire media.
