De Zeven Dodelijke Zonden Seizoen 4 en Verder: Een Diepgaande Analyse
De Zeven Dodelijke Zonden boeide het publiek met de eerste drie seizoenen en de niet-canon film “Prisoners of the Sky”. De vroege seizoenen leverden een meeslepende actie-avonturen anime formule met boeiende personages, een gerichte plot, verachtelijke schurken en moedige helden. Seizoen 1 viel vooral op door zijn strakke verhaallijn. Hoewel Seizoen 3 een belangrijke verhaallijn tussen Kapitein Meliodas en de Demon Fraudrin afsloot, ontbrak de bevredigende resolutie van zijn voorgangers.
Seizoen 4, “Wrath of the Gods”, breidde de scope van het verhaal uit, maar worstelde met focus. Het verhaal verschoof van een ingeperkt verhaal naar een uitgestrekt epos, met de introductie van een veelheid aan nieuwe personages. Hoewel sommigen een betekenisvolle bijdrage leverden aan de plot, voelden velen eendimensionaal aan en misten individuele diepgang. Deze verschuiving naar een epische schaal, hoewel ambitieus, resulteerde uiteindelijk in een ingewikkelde verhaallijn.
Seizoen 4 draait om de Zeven Dodelijke Zonden die zich herenigen om de resterende Tien Geboden te confronteren, een elitemacht die de Demon King dient. Een cruciale onthulling over Elizabeths ware aard en haar connectie met de Demon King en de Supreme Deity activeert een vloek die haar leven bedreigt. Dit leidt Meliodas naar een wanhopig pad, culminerend in zijn transformatie naar zijn oorspronkelijke demonische vorm – een meedogenloos en immens machtig wezen.
Het seizoen verkent de strijd van de Zonden tegen een kwaadaardige Meliodas en andere demonen die zijn losgelaten uit het Demon Realm. Dit omvat Chandler, Meliodas’ voormalige mentor. De Zonden bevinden zich in een situatie die de ervaring van de Tien Geboden uit Seizoen 3 weerspiegelt, geconfronteerd met hun voormalige leider die een formidabele antagonist is geworden.
Het hoogtepunt van Seizoen 4 is de langverwachte onthulling van Meliodas’ duistere kant. Deze versie van Meliodas mist echter diepgang en lijkt op een generieke kwaadaardige schurk die gemotiveerd is door macht en vernietiging. Hoewel zijn acties worden gedreven door een verlangen om Elizabeths vloek te verbreken, blijft zijn karakterisering oppervlakkig.
Het seizoen introduceert talloze power-ups, waarvan sommige overbodig aanvoelen en mogelijk gedreven worden door merchandising mogelijkheden. Bepaalde upgrades, zoals die verkregen door Diane en King van de voormalige Giant en Fairy Kings, Drole en Gloxinia, dienen echter een verhalend doel. Deze verhaallijn biedt een betekenisvolle ontwikkeling voor Diane, King, Drole en Gloxinia, waardoor hun rollen binnen het verhaal worden verrijkt.
De antagonist, Estarossa, maakt geen indruk. Ondanks zijn achtergrondverhaal als een gevallen engel verliefd op Elizabeth, komt hij over als een eendimensionale psychopaat. Zijn late introductie als de primaire schurk en het gebrek aan een overtuigende nederlaag dragen bij aan de onbevredigde conclusie van Seizoen 4.
Seizoen 4 duikt in de overlevering en het achtergrondverhaal van de Heilige Oorlog, maar de uitvoering voelt teleurstellend aan in vergelijking met de intrige rond het mysterie van het conflict. Het seizoen lijdt aan tempoproblemen en een te grote afhankelijkheid van expositie, waardoor het een minder boeiende kijkervaring is in vergelijking met zijn voorgangers.
Gloxinia en Drole uit De Zeven Dodelijke Zonden.
De eerdere seizoenen bloeiden op een formule van spannende ontsnappingen en climax resoluties, vaak onderbroken door het iconische themalied “Perfect Time”. Seizoen 4 laat deze formule varen, wat resulteert in een minder spannend en meer ingewikkeld verhaal. De Engelse nasynchronisatie lijdt verder onder cliché dialogen, waardoor de algehele kwaliteit afneemt. Seizoen 4 voelt uiteindelijk aan als een gemiste kans, omdat het niet slaagt in het benutten van het potentieel van zijn premisse en personages.